Ο Υιός του Θεού ήρθε στην γη και σταυρώθηκε για
εμάς. Το τέλος της ζωής Του σηματοδοτεί για όλον τον κόσμο μια νέα αρχή. Μια
νέα αρχή όπου όλοι μας είμαστε απαλλαγμένοι από τις αμαρτίες. Μια νέα αρχή για
να βαδίσουμε όλοι μαζί την οδό της Σωτηρίας. Όλοι μαζί, μονιασμένοι ,
αγαπημένοι, να βαδίσουμε μια ενάρετη ζωή.
«Τὴν
φιλαδελφίαν κτησώμεθα, ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, καὶ μὴ τὸ ἀσυμπαθὲς πρὸς τοὺς πλησίον
ἡμῶν, ἵνα μὴ ὡς ὁ δοῦλος κατακριθῶμεν, ὁ ἀνελεήμων, διὰ τὰ δηνάρια, καὶ ὡς ὁἸούδας
μεταμεληθέντες, μηδὲν ὠφελήσωμεν. » ακούσαμε να ψάλεται σήμερα. Να γίνει κτήμα μας η φιλαδελφία, αφού για τον
Θεαάνθρωπο Χριστό είμαστε όλοι μας αδέλφια, να συμπαθούμε τους πλησίον μας, για
να μην μας κατακρίνει ο Θεός. Να προσπαθούμε να μην κάνουμε πρώτα το κακό, να
προσπαθούμε να μην βλάπτουμε τους άλλους και ύστερα καταλαβαίνοντας σε τι
αμαρτία έχουμε πέσει να ζητάμε συγχώρεση.
Επειδή ναι μεν Ο Θεός, μέσω των
μυστηρίων της Θείας Εξομολογήσεως και
της Θείας Κοινωνίας. Θα μας δώσει άφεση αμαρτιών αλλά το κακό θα έχει ήδη
γίνει. Οπότε ποια η ωφέλεια από την μετάνοιά μας; Εάν ήδη έχει βλαφθεί ανεπανόρθωτα
ο πλησίον μας αδελφός;
Βλέπουμε όλοι τι έχει συμβεί στο Ιερό
σώμα της εκκλησίας μας με την Διχόνοια. Βλέπουμε πόσες και πόσες αιρέσεις δεν
αφήνουν τους πιστούς να ακολουθήσουν τον Ορθόδοξο δρόμο προς την σωτηρία αλλά
πλανεμένοι βαδίζουν την οδό του ψεύδους. Ο Χριστός δεν ήρθε στην γη για να
σπείρει την διχόνοια αλλά για να μεταδώσει το μήνυμα της αγάπης και της
ομόνοιάς.
«Διεμερίσαντο
τὰἱμάτιά μου ἑαυτοῖς, καὶἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον» Ο Χιτών Του
έμεινε αδιαίρετος, ὁ «ἄρραφος χιτὼν»
(ΙΩΑΝ. ΙΘ΄,23) του Κυρίου δεν σχίστηκε, δεν
μοιράστηκε. Είδαμε όλοι μας πόσα δεινά επήλθαν στο έθνος μας και στο ένα και
αδιαίρετο σώμα Του Χριστού από το σχίσμα των εκκλησιών.
Μας βλέπει από ψηλά Ο Σταυρωθείς
Κύριός μας και καθημερινά πίνει «χολήν
καὶ ὄξος». Παρ΄ ότι στον Σταυρό, την
ώρα του μαρτυρίου του αρνήθηκε να πιει «χολήν καὶ ὄξος» από εμάς και τις πράξεις μας δέχεται
καθημερινά την πίκρα. Επειδή διψά για την Σωτηρία μας. Επειδή η Ενσαρκωθήσα
Αγάπη όλα τα υπομένει από τα αδέλφια της.
Διψώ
λέγει ο Κύριος την ώρα του Σταυρικού του μαρτυρίου. Διψά για την Σωτηρία μας,
διψά για την λύτρωσή μας, διψά για να μας δει όλους στον παράδεισο. Η Απέραντη
Αγάπη του μας αγαπάει όπως και αν είμαστε. Αμαρτωλοί η μη αμαρτωλοί, μας
αγαπάει και περιμένει από εμάς να μπορέσουμε να του φωνάξουμε όπως ο μετανοήσας
ληστής «Μνήσθητί μου Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ
σου». Εμείς λοιπόν, το ορθόδοξο
Ελληνικό έθνος, θα είμαστε όπως ο εβραϊκός όχλος που φώναζε «Ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν!» ή ως ευσεβές χριστιανικό έθνος «Ἡμεῖς δὲ τὸν δίκαιον, Λῃστὴν μιμησάμενοι,
πίστει κράζομεν, Μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου. » ;
Δεν
ραπίστηκε, δεν χλευάστηκε, δεν βασανίστηκε, δεν αποδέχθηκε ακάνθινον στέφανον επι της κεφαλής του, δεν μαστιγώθηκε επί ματαίω!
Δεν υπέστει το μαρτύριο της Σταύρωσης για να σώσει μόνο τον Εαυτό Του. Ο
άνθρωπος Ιησούς δεν χρειάζονταν να σταυρωθεί , αφού είναι ο μόνος αναμάρτητος
επί της γης. Για εμάς, τα αδέλφια Του μαρτύρησε. Για την σωτηρία των ψυχών μας
σταυρώθηκε. Για την σωτηρία των ψυχών μας διψά.
Όπως
δίψασε και πριν τον μαρτυρικό του θάνατό, στην Σαμάρεια, στην «πηγὴ τοῦ ᾿Ιακώβ» και ζήτησε από μια άγνωστη γυναίκα να του
δώσει να πιεί«Δός μοι πιεῖν» (ΙΩΑΝ. Δ΄ 7). Και μας παραδίδει
το τέλος του γεγονότος ο Ευαγγελιστής Ιωάννης :« ὃς δι' ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα,
ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον.»
Βλέπουμε ότι και εδώ , αγαπητοί μου
εν Χριστώ αδελφοί, ότι ο Κύριος δεν
διψάει πραγματικά , για να πιεί νερό αλλά διψάει μεταφορικά, με σκοπό την
σωτηρία μας. «Όποιος όμως πιει από το νερό που εγώ θα του δώσω δε θα διψάσει
στον αιώνα, αλλά το νερό που θα του δώσω θα γίνει μέσα του πηγή νερού που θα
αναβλύζει για ζωή αιώνια».
Αιώνια
ζωή, όλοι αδελφωμένοι, αδιάρρηκτοι, όπως ο Χιτώνας Του Ιησού Χριστού, που δεν
κόπηκε, δεν μοιράστηκε αλλά έμεινε ανέπαφος εις τους αιώνας. Ανέπαφοι να μείνουμε και εμείς από τις
αμαρτίες, ανέπαφοι να μείνουμε από τους καθημερινούς πειρασμούς ώστε να
μπορούμε κάθε μέρα να ψέλνουμε και εμείς :«Χαίρετε
καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς» .
Για να συμβεί όμως αυτό δεν έπρεπε
μόνο να βασανιστεί και να σταυρωθεί ο Θεάνθρωπος Χριστός. Ο Χριστός εκοιμήθει
με μαρτυρικό θάνατο αλλά σε τρεις ημέρες αναστήθηκε. Κατέβηκε από τον σταυρό
και ανήλθε στους ουρανούς. Είπαμε όμως ότι το Σταυρικό του μαρτύριο δεν
σταμάτησε με την τριήμερόν Του ανάστασι.
Συνεχίζει και παραμένει σταυρωμένος εις τους αιώνας των αιώνων, όσο
υπάρχουν αμαρτωλοί άνθρωποι. Εμείς οι
ίδιοι, όλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα της εκκλησίας είμαστε το σώμα Του Κυρίου μας
Ιησού Χριστού. Και όσο εμείς είμαστε τα μέλη του σώματός Του, τόσο ο Χριστός θα
συνεχίζει να βιώνει τα πάθη Του.
Βίωσε τα πάθη Του, ενσαρκώθηκε ο Θεός
και έγινε άνθρωπος για να σταυρωθεί και να πάρει τις αμαρτίες όλου του κόσμου.
Μας καλεί καθημερινά να καθίσουμε δίπλα Του, να γίνουμε και εμείς «θεάνθρωποι»
αλλά δυστυχώς παραμένουμε αρκετοί από εμάς αχάριστοι απέναντί Του.
«καὶ
λέγει αὐτοῖς· ἴδε ὁ ἄνθρωπος.» (ΙΩΑΝ.
ΙΘ΄ 5) . Είπε ο Πιλάτος στους Εβραίους :Να, δείτε, Ο άνθρωπος!!!! Ο άνθρωπος, ο
θνητός, ο βροτός, με τα πάθη του και τις αμαρτίες. Συνηθίζουμε να κατηγορούμε
τους άλλους για αυτά που συμβαίνουν. Αλλά ας το σκεφτούμε καλύτερα. Όταν
κάποιος νέος ή κάποια νεαρά αυθαδιάζουν
απέναντι στον πατέρα τους και στην μητέρα τους ποιος φταίει; Φυσικά οι ίδιοι
που δεν συγκρατούν τα νεύρα τους απέναντι στους γονείς τους. Όταν κάποιος πεινάει φταίνε μόνο οι πλούσιοί;
Εμείς είμαστε ελεήμονες; Εμείς με την δικιά μας ζωή, έστω με την δικιά μας
προσπάθεια για την συσσώρευση πλούτου δεν φταίμε;
Να οι άνθρωποι λοιπόν. Μας χάρισε ο
Θεός την γη και εμείς μαλώνουμε και πολεμάμε για τα υλικά της αγαθά αντί να
απολαμβάνουμε όλοι μαζί, εν ειρήνη, τον Φυσικό της Πλούτο. Μας χαρίζει ο Θεός
τους Ουρανούς και εμείς συνεχίζουμε με το κεφάλι σκυμμένο κάτω, ψάχνοντας εδώ
κάτω στην γη την προσωρινή ευτυχία αντί να έχουμε το κεφάλι μας και την σκέψη
μας, εκεί ψηλά, στον υπέρλαμπρό θρόνο του Θεού.
Το κεφάλι σκυμμένο θα πρέπει να το
έχουμε μόνο όταν προσευχόμαστε μπροστά στον Σταυρό Του Μαρτυρίου. Γονυπετείς ας
παρακαλάμε τον Κύριο να συγχωρέσει τις αμαρτίες μας και να μας δίνει δύναμη για
να συνεχίσουμε την δύσκολη ανηφόρα μιας αναμάρτητης ζωής. Επειδή «μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι
τὴν γῆν, μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, μακάριοι οἱ ἐλεήμονες,
ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται, μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται»
Εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία και με
καθαρή την καρδιά ας συνεχίσουμε την προσπάθειά μας για μια ζωή γεμάτη με
πραγματικά αγάπη, πραγματική φιλία, πραγματική ταπείνωση, για να μπορέσουμε να
πούμε και εμείς στον Χριστό : « Προσκυνοῦμέν
σου τὰ Πάθη Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν, καὶ τὴν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν.».
